MITOCONDRIAS

De cando en veces ocurre e teño un ataque de frikismo e dame por pensar cousas perfectamente inútiles...

Seguramente un efecto secundario dun cerebro evolucionado

O tema, adiviñades, aa mitocondrias...

Xa sabedes que o tal “cromosoma y” é só un anaquiño ben pequeno de material xenético

E tamén que os espermatozoides sonche unhas células bastante limitadiñas

Será por isto, por esta falta de material xenético, que recurrimos facilmente á violencia

O caso é que as mitocondrias herdanse por a liña feminina

Eu comparto as mesmas mitocondrias cos meus sobriños, coa miña irma, coa miña nai ...

E de ahí cheguei á miña avoa Avelina

Unha muller miuda pero con moito carácter e enerxía...

Unha muller que apenas saiu do lugar no que naceu...

Unha muller de ideas fortes quizais porque xa sendo moi nova tivo que asumir a responsabilidade de sacar adiante os seus irmans mais pequenos... 

E logo veume á cabeza a imaxe do meu avó Benigno. De pe, cerca da radio ou da televisión, moi atento ás noticias

Meu avó tiña algo de mundo: emigrou sendo un neno á Habana... Logo a mili na Coruña

Todas estas imaxes, estes recordos, fixeronme sentir cariño.

Cariño por a miña xente, por as miñas raices. Raices vencelladas moi de preto á terra, a unha terra concreta que os meus devanceiros traballaron e coidaron.

A revolución na escola (ensino) será socioeducativa ou non será

Xa hai ben anos que a escola é obxectivo de crítica ben por non acadar as finalidades desexables, ben porque lonxe de conseguir melloras é parte do sistema que mantén o Statu quo
Tamén desde hai anos son moitas as propostas de cambio que se lle veñen facendo. Máis, as más delas, non cambian nada esencial no "sistema educativo"
Moitos dos temas que, cada vez máis, son considerados importantes (convivencia, formación en diversos hábitos saudábeis, responsabilidades coma cidadás e cidadáns, relacións coas familias e co entorno, ...) pretenden ser incorporados aos curricula coa mirada docente: máis e máis asignaturas, máis do mesmo
Sen embargo estas miradas non abondan para abordar este tipo de temáticas. É mais, constituen un erro. É preciso complementar as miradas tradicionáis con perspectivas novas que valoren a importancia do modelado, da configuración de espazos para solucionar conflictos, para traballar entre todas e entre todos, incorporando tamén ás familias e ao resto da Comunidade
Abrir os centros de ensino, que ao meu entender son un lugar central da Comunidade, á esa mesma Comunidade
Esta nova mirada, estas novas metodoloxías son propias dun/has profesionáis, dunha profesión: a Educación Social

É un falar...

Son moitas ás veces que a educación, as máis das veces o ensino, son tema de conversa en situacións e ocasións diversas
E, a pesar das evidencias, sempre voltamos unha e outra vez aos esquemas nos que fomos socializados : libros de texto, estratexias expositivas e avaliación de coñecementos a traverso de exames ...
Evidencias de que o qué estamos a facer non vai ben temos moitísimas: taxas altas de "fracaso" e abandono escolar, a nosa prácticamente nula competencia en idiomas e noutras materias...
Tampouco satisfán as demandas da sociedade e do tecido productivo, que buscan persoas flexibles, con capacidade de afrontar retos, de traballar en equipo, ...
E por outra banda, ejemplos de boas prácticas, de prácticas que funcionan témolas al noso redor: métodos flexibles, centrados nas e nos alumnos e nas súas necesidades, para desenvolver máis competencias que a memorización de diversos contidos
E as probas, incluso exames como ás probas PISA, dan a razón a quen aposta por unha educación, por un ensino, basado nas evidencias que temos sobre o que funciona en educación, que apostan moi en serio por un sistema educativo público e de calidade, que valoran e apostan por os profesionáis do sistema educativo, que invisten un presuposto suficiente neste ámbito, ... Que máis alá dos discursos, cren na  educación e no seu valor para os individuos e a sociedades

Un mundo mellor...

Onte o meu fillo sentiu terror... Escoitábamos as novas na radio e comezaron a falar da guerra.
Pero hai GUERRA? Onde? Pero...
Pois sí fillo. En moitos sitios do mundo hai guerras...
Pero guerras de verdade? Sí, de verdade. Hai xente que morre e moita xente, tamén nenas e nenos -especialmente nenas e nenos- que o está a pasar moi mal acotío
E, coma en moitas ocasións, síntome privilexiado. Moi privilexiado a pesares de todo... E sei que no meu entorno hai moita xente que o está a pasar mal
E tamén síntome na obriga de traballar por un mundo mellor para todas e para todos. Na medida das niñas posibilidades. Sumando os meus esforzos con outras e con outros
Si todos remaramos nesa dirección, de seguro que notaríamos os resultados e esas novas que sobresaltan ao meu neno, que nos sobresaltan a todas y a todos, serían cada vez menos
Pensemos no mundo que estamos a construir para as nosas fillas, para os nosos fillos... (e de cómo as/os educamos para esta empresa)

DEP Rosalia Mera

A Sra. ROSALIA MERA pasa a ocupar un lugar relevante nos medios de comunicacion por  o seu falecemento. E é a súa relación coa orixe de INDITEX seguramente o aspecto mais subliñado.
A nova deu lugar a unha "discusión" entre Majo e eu en relación ao grao de coñecemento que tiña ... Certo é que non era portada en revistas e programas do corazón, pero recordaballe que, xa hai anos, nun congreso sobre servicios sociais que se celebrou na Coruña ali estaba, no estánd que a Fundacion Paideia daba a coñecer as súas actividades. E quizas nese compromiso coa integración das persoas con enfermedades mentáis onde desenvolveu unha importane actividade social.
Esperemos que a súa desaparición non supoña unha diminución neste traballo tan imporante e necesario e máis nos tempos que crise que estamos a sufrir.
Descanse en paz Rosalía Mera

Xa hai ben tempo...

Pois sí, xa hai ben tempo que non escribo nada novo no eu blog. É certo que "a cabeza non para" polo que as ideas van e veñen, ... e escapan. O máis complicado é sempre sentarse diante do ordenador e concretar algunhas desas ideas nun texto. ëse é o exercicio realmente interesante de escribir, de escribir un blog: concretar algunhas ideas e logo, se algén as le, fenomenal e si fai algún comentario... Creo que era a idea do principio, concretar e ofrecer un espazo máis para o intercambio que é onde realmente as ideas medran

Desde logo, con todo o que está a acontecer ao noso redor, non nos faltan materias sobre as que reflexionar... E máis si facemos un esforzo para ir máis alá de constatar o que está a suceder e buscamos alternativas, vías que nos conduzan "á saída"... Ánimo Alfonso! Ánimo xente!  

Reler os clásicos

A proposta era escribir algo sobre a relación entre o uso de drogas e a exclusión social... E claro, recúrrese ao que se ten: Amando Vega, Jaume Funes, Jesús Valverde... Moi interesante volverse a atopar coas súas ideas e, máis interesante ainda, é ver a necesidade de reler os clásicos: non se trata so de recordar as súas ideas senon de facer unha nova lectura das mesmas desde os cambios que levamos vivido na realidade, e o consumo de drogas e as súas consecuencias, é un aspecto máis que está en constante evolución. A pesares do atractivo da empresa, como un vive do seu traballo e ademáis forma parte dunha familia numerosa (en número, en atencións, ...) pois o intento quedará niso, en intención. Si que pode ser un estímulo para aqueles outros que dispoñan de interés e, sobre todo de tempo.

Outro encontro interesante foi unha publicación de BOBES, CASAS E GUTIERREZ (2011): Manual de trastornos adictivos. O que primeiro chama a miña atención é o peso que os trastornos psiquiátricos ten no índice da obra. Nunha obra anterior de características moi similares BOBES, CASAS E GUTIERREZ (2003) o peso estaba nas sustancias. Trátase dun exemplo que ilustra moi ben o que está a acontecer neste ámbito.

E qué podemos aportar desde a educación social, pois penso que a nosa mirada debe centrarse nas persoas tentando recuperar o seu protagonismo e a súa participación